Pismo higańskie (Higān yasuì-kó/ yaze-mān)- pismo służące do zapisu języka higańskiego. urzędowe w Higanii. Rozwinęło się z pisma tzw. klinowego (kanli-mān, dosł. "odciskane/pieczętowane znaki"). Początkowo jako materiału piśmienniczego stosowano skórzane i liściane płótna, także kamień i glinę, z czasem zaczęto używać papieru, który w kraju wytwarza się od ok. II w. n.e. Historia pisma higańskiego wiąże się nierozerwalne z historią języka i jego unifikacją. Najstarsze zachowane świadectwa użycia pisma higańskiego pochodzą z XXII w. p.n.e. Wtedy służyły one prawdopodobnie jedynie do celów religijnych, zapewne wróżebnych. Z czasem zaczęto wykorzystywać je jako symbole opisujące otaczającą rzeczywistość i ok. XVIII w. p.n.e. pismo było na tyle rozwinięte, by posiadać od 2000 do 7000 znaków. Onadto istniało wtedy jeszcze wiele znaków homonimicznych, które dzięki reformom, głównie tej z VI w. p.n.e., zlikwidowano.
Ewolucja pisma higańskiego:[]
Ewolucja znaków przebiegała powoli i stopniowo, lecz, gdy już otrzymały swą ostateczną formę, z reguły nie ulegały poważniejszym zmianom do dziś, poza krojem (sháiji). Zależnie od wyboru kroju, co w piśmie higańskim jest bardzo ważne, można wyrazić powiązanie danego znaku np. ze sprawami urzędowymi (wairabushá), religią (lóshá), handlem ( saóshá), czy edukacją (liānmushá, dosł. "krój szkolny"). Poniżej można zobaczyć ewolucję poszczególnych znaków oraz ich krój w zależności od kontekstu użycia w danej sytuacji:
I, zán, li (regionalnie wi) (człowiek):