Keleu nikau.
Nikau (keleu nikau), język śnikowski - język używany w świecie 780, w północnej Śnikogórze na Malubecie. Zapisywany quasi-abdżadem i transkrypcją.
Fonologia[]
Spółgłoski[]
| Zwarte | Szczel. | Nosowe | Inne | |
|---|---|---|---|---|
| Dwuwargowe | b p | m | ||
| Warg.-zębowe | b̪ p̪ fb fp |
v f | ɱ fm |
|
| Jęz.-zębowe | d̪ t̪ fd ft |
z̪ s̪ fz fs |
n̪ fn |
l̪ l |
| Zadziąsłowe | d̠ t̠ d t |
ʒ ʃ z s |
n̠ n |
ɻ r |
| Tylne | g k | (ɣ x) g k |
Zalicza się tu też półsamogłoski j w, występujących w dyftongach.
Samogłoski[]
| Otw. | Półotw. | Półprz. | Prz. |
|---|---|---|---|
| a | ɛ ae |
e | i |
| ai au | ei eu | ||
| ɔ ao |
o | u | |
| oi ou | |||
Fonotaktyka[]
Struktura sylaby: (C)CV(m/n/t/s/r/l), w wyjątkowych przypadkach występuje końcowe [p ~ p̪ ~ b ~ b̪] i [k ~ g].
Spółgłoski wygłosowe przed spółgłoskami zębowymi dokonują asymilacji zębowości - m n̠ t̠ ʃ ɻ stają się ɱ n̪ t̪ s̪ l̪.
Gramatyka[]
Deklinacja[]
| Grupa I | Grupa II | Grupa III | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba pojedyncza | ||||||||||
| M. | -a -ae -ai | -ao -au | -e -ei -i | -eu | -oi | -o -ou -u | ||||
| D. | -aet | -aot | -it | -ut | ||||||
| Liczba mnoga | ||||||||||
| M. | -an | -am | -en | -em | -on | -om | ||||
| D. | -ae | -ao | -i | -u | ||||||
| Liczba zerowa | ||||||||||
| M. | -ai | -au | -ei | -eu | -oi | -ou | ||||
| D. | -ait | -aut | -eit | -eut | -oit | -out | ||||
Wyrazy zakończone na spółgłoski zębowe odmieniają się według deklinacji IIa; zakończone na pozostałe spółgłoski - IIIa.
Przypadki[]
Oficjalnie istnieją dwa przypadki: mianownik i dopełniacz. Nieoficjalnie mówi się też o bierniku i wołaczu, które formalnie są połączeniem użyć tych dwóch form.
Biernik ma formę dopełniacza, jeśli obiekt jest ożywiony (traktowanie bardziej "osobowe") lub mianownika, jeśli obiekt jest nieożywiony (traktowanie bardziej "przedmiotowe").
W funkcji wołacza formy dopełniacza używa się bardzo rzadko. Dotyczy on tylko rzeczowników pospolitych, wyłącznie osobowych, w liczbie pojedynczej. Wołacz dopełniaczowy spotyka się prawie wyłącznie w wypowiedziach pisemnych.
Liczby[]
Rzeczowniki odmieniają się przez liczbę pojedynczą (istnienie jednej sztuki przedmiotu), liczbę podwójną (przedmioty występujące w parach; funkcja wyłącznie archaiczna), liczbę mnogą (wielość opisywanych rzeczy) i zerową (brak lub niedobór).
Liczba mnoga i zerowa często w języku mówionym pełnią funkcję stylizacyjną. Mogą wyrażać podkreślenie lub zdziwienie spowodowane zbyt dużą czy zbyt małą liczbą obiektów.
Po liczebnikach ułamkowych i zerze używa się liczby zerowej.
Koniugacja[]
| liczba | pojedyncza | mnoga | zerowa |
|---|---|---|---|
| 0. | fasdi - pisze się | ||
| 1. | fasdena - piszę | fasderum - piszemy | fasderou - nikt z nas nie pisze |
| 2. | fasdek - piszesz | fasdegen - piszecie | fasdegei - nikt z was nie pisze |
| 2. | fasdefba - Pan pisze | fasdevim - Państwo piszą | fasdeveu - nikt z Państwa nie pisze |
| 3. | fasdei - pisze | fasdelan - piszą | fasdefni - nikt z nich nie pisze |
| 4. | fasdemlaes - tamten pisze | fasdemlaon - tamci piszą | fasdedoi - nikt z tamtych nie pisze |
| 5. | fasdifmi - ktoś pisze | fasdiftae - dużo osób pisze | fasdifti - nikt nie pisze |
Czasownik odmienia się przez 7 osób i 3 liczby. Do wyrażania czasów służy słowotwórstwo, np. aoku (przed) + ramai (używać) = aokuramai (użyć wcześniej), stąd ramana (używam) i aokuramana (użyłem, mam użyte).