Poemat z Ikkar (sag. Ikkar'a vasi, laud. Ekarrā bas) - starożytny sagelijski poemat, napisany około XII w. p.n.e., stanowiący bezcenne źródło dla epoki przedmupujskiej Sagelii, historii miasta Smepav i kultury Wyżyny Ralsam między XVI i IX w. p.n.e. Znany początkowo z odpisów z V i IV w. p.n.e., od czasu odkrycia "kodeksu-matki" w 1974 (ważnego zabytku w spalonej bibliotece w starożytnych ruinach miasta Saalivi z VIII w. p.n.e.) dostępna jest częściowo jego oryginalna wersja, przechowywana obecnie w Muzeum Narodowym w Vaabili.
Tekst opowiada o zdobyciu władzy i początku panowania Kabbuny, pół-legendarnego założyciela pierwszej dynastii królewskiej w mieście Smepav, jednego z miast-państw Wyżyny Ralsam, ważnego ośrodka politycznego i handlowego na szlaku od rzeki Taamy do ziem południowej Maurozji. Akcja toczy się pomiędzy 1190 a 1160 rokiem p.n.e., badacze są podzieleni w sprawie ustalenia konkretnej daty objęcia tronu przez Kabbunę.
Poemat został odkryty we wnęce ściany tobojskiej świątyni Proroka Czterech Wiatrów na stanowisku archeologicznym Saalivi nieopodal Sanamby nad rzeką Taamą w centrum Wyżyny Ralsam, w 1974 r. Był to jednak odpis z I w. n.e., a oryginał mógł zaginąć lub spłonąć wcześniej lub później od sporządzenia kopii (z pewnością ta I-wieczna nie była tą pierwszą), a datacje potencjalnych kopii rozciągają się od IX w p.n.e. do XIV w. n.e. Najbardziej znane to odpisy w V i IV w. p.n.e., dostępne w kronikach królewskich roboczo zwanych Kronika Róż i Kronika Lwów. Napisane były zapewne przez kapłanów tnovam służących na dworach książąt (kalda) sagelijskich.