Conlang Wiki
Photography drawing of brown skinned asian couple pretty 25 years smiling cute sumerian thai couple 3tw2fvvberszxk8mwcic 2

Młode małżeństwo z Wyżyny Tavka.

Sagelijczycy (j.sagelijski: Sāgală'la j. laudoński: Sagalăral) -w zależności od definicji, grupa etniczna lub naród obywatelski zamieszkująca Królestwo Sagelii i sąsiednie kraje.

Definicja[]

Istnieją trzy definicje, kogo określa się mianem Sagelijczyka.

1) Całość obywateli Sagelii, niezależnie od pochodzenia etnicznego.

2) Osoby mówiące w języku sagelijskim i dialektach laudońskich, z wyłączeniem mniejszości mön i kere.

3) Osoby mówiące wyłącznie w języku sagelijskim.

Historia[]

Naród sagelijski uformował się w większości z ludów osonijskich, które napłynęły na ziemie dzisiejszej Sagelii w epoce brązu, między IV, a III tysiącleciem p.n.e. Uległy one wymieszaniu z rdzennymi ludami mön i być może kere. Początkowo Osonijczycy byli pasterzami i rybakami, a potem rolnikami, przejmując wiele koncepcji od rdzennych Mön i tworząc pierwsze większe ośrodki miejskie. Sami zaś najpewniej sprowadzili na ziemie Sagelii konia stepowego, a także instytucję wspólnoty rodowej i być może pozycję króla -kapłana. Około III tysiąclecia p.n.e. powstał język proto-mausag ( techniczna nazwa od połączenia nazw Maurozji i Sagelii) bądź proto-virnajski ( od słowa " północ" w tych językach "). Pierwszym ważnym organizmem politycznym było Mupu i inne miasta -państwa na Wyżynie Ralsam, a także kultury Umknaam na zachodzie. Powstała wówczas mitologia, wzorce architektoniczne i literackie, jakie przetrwały częściowo do czasów nowożytnych. Zapewne około X wieku p n.e. doszło do podziału języków północno-osonijskich na dialekty mupu i pramoroskie. Od IX do VII w. p.n.e. rozwijało się Manni, które, choć z ośrodkiem w północnej Laudonii, uległo "sagelizacji", jeśli można użyć tego anachronizmu. W kolejnych wiekach ziemie Sagelii uległy fragmentacji i rozwijały się z dużą dozą autonomii, lecz tworzyły wspólny obszar kulturowy. Dużą rolę odgrywali uczeni i kapłani na dworach lokalnych władców, a od VI w. n.e. także duchowni toboizmu. Niebagatelny wkład w tworzenie tożsamości narodowej mieli wojownicy, sibdalowie, w okresie kuaryjskim i rewahijskim. Siła kultury sagelijskiej przyciągnęła także samych notabli i monarchów sagelijskich. Wielcy uczeni, jak Vǎlkam Sunam, Kibada i Varabi tworzyli kroniki, traktaty i poematy, gdzie m.in. sławili zmitologizowane dzieje Mupu i Manni. Elity około VII i VIII wieku n.e. zaczęły nazywać siebie Mupu'lla, ci z Mupu. W X wieku powstało pojęcie Kraju Sahau, zaczerpnięte od tytułu monarchów sagelijskich pochodzenia rewahijskiego, a w 1171 roku po raz pierwszy w Roczniku ziem i skarbów autorstwa anonimowego urzędnika, po raz pierwszy pojawia się słowo " Sagelia". Od XIV wieku stosowane jest to pojęcie na cały kraj między Sobalami i Wyżyną Hirtaa. Od X wieku kraj w większości podporządkowany został panom pochodzenia laudonijskiego i moroskiego, a wytworzenie się nowych elit militarno-politycznych ostatecznie doprowadziło do upadku i asymilacji sibdali w nowym systemie. Sagelijskie elity przyjęły język laudoński jako mowę prestiżową i komunikacji, a osadnicy laudońscy przypieczętowali laudonizację Wyżyny Hirtaa i dolin na południu Sagelii. Na północy i zachodzie dominował sagelijski i mön, zachowały się też góralskie wspólnoty rodowe i system klanowy. W XV wieku próbę zjednoczenia kraju podjął Yervalla z Tumumoppi. W "Psałterzu baulijskim" z 1501 roku po raz pierwszy zapisano ponad 60% słów w języku sagelijskim, w jego standardowej odmianie. Od XIV wieku większość mieszkańców Sagelii była pod wpływem kultur moroskiej i laudonijskiej, a także w zależności od Kościołów tobojskich podległych królom tych krajów. Zmieniło się to w 1603 roku, gdy mnich i lekarz Yunakëbla ustanowił Kościół narodowy i skodyfikował pismo sagelijskie. Wywołało to liczne konflikty polityczne i religijne, lecz pismo stosowało wielu władców-reformatorów. W połowie XVIII wieku doszło do licznych susz i kryzysu monetarnego, a niezadowolenie płynące także z braku wymienialności elit, wywołało bunty. Ruch "młodych buntowników" zrodził idee wolności Sagelii i niezależności kulturowej. Gdy w Laudonii powstała republika, doszło do zmian politycznych w podbitych przez rząd republikański księstwach Sagelii i zmian w polityce kulturalnej. Po upadku cesarstwa taidanijskiej Laudonii, w 1817, powstało Królestwo Sagelii z konserwatywnym rządem oraz językami sagelijskim i laudońskim jako urzędowymi. W 1829 roku doszło do zmiany politycznej i przejęcia władzy przez liberałów. Postęp techniczny sprawił, że doszło do migracji wielu Sagelijczyków z północy na obszar bogatszego południa i pewnych napięć językowych. W latach 1857-1861 trwała wojna z Maurozją, co pomogło w budowie jedności narodowej, a co pogłębiła wygrana z potężnym sąsiadem. W końcu XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku doszło do gwałtownej laicyzacji kraju i ekspansji kultury masowej, głównie z Kilungii , Osonii i Laudonii, od lat 50. XX wieku napływali masowo zaś robotnicy z Maurozji, Lubii, Inki i Kerei. W 1938 roku z inicjatywy m.in. króla Sagelii, powstała Unia Krajów Osonijskich, która grupuje wszystkie kraje, gdzie mówi się językami osonijskimi i promuje współpracę gospodarczą i kulturalną. Od lat 60. poprawiała się sytuacja mniejszości narodowych, a także powstawały ruchy na rzecz równości kobiet. Wiele dla spójności narodu dało zrównanie języków sagelijskiego i laudońskiego w 1940 roku, gdy parlament Królestwa zagłosował za równym dostępem każdego obywatela do każdego z tych języków. Różne inwestycje, w tym w energię odnawialną, technikę komputerową i handel kontynentalny, sprawiły, że Sagelijczycy w XXI wieku mają renomę fachowców, dobrych inwestorów i oszczędnych przedsiębiorców. Panująca od 1965 królowa Pelă IV jest symbolem jedności narodowej, dla wielu obywateli stanowi markę kulturalną i historyczną Sagelii w kraju i za granicą. Mupu i Manni stanowią zwornik między starożytną przeszłością , a współczesnością, są też obecne w kulturze masowej i istnieją również jako kraje- rdzenie w świadomości masowej narodów Maurozji i Laudonii.